เช้าวันจันทร์ได้เริ่มต้นใหม่ขึ้นแล้ว
ทุกชีวิตต่างเริ่มต้นวันใหม่ นกเริ่มออกหากิน ผู้คนเริ่มออกไปทำงาน
“ทะเลลล ตื่นได้แล้วลูก” เสียงปลุกของแม่ดังขึ้นหลายสิบรอบ
“ตื่นแล้วฮะแม่” เด็กผู้ชายผมดำตอบแม่ไปอย่างงัวเงีย เขาลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่แล้วล้มลงนอนต่อไป
“ทะเล นี่มันหกโมงสี่สิบห้าแล้วนะ
วันนี้วันจันทร์เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” แม่ตะโกนด้วยความโมโหเล็กน้อย
เด็กผู้ชายสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
รีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูตรงระเบียงแล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จรีบหยิบกระเป๋าขึ้นรถที่แม่จอดรออยู่หน้าบ้าน พร้อมออกเดินทาง
เมื่อถึงโรงเรียนชีวิตของเด็กชายก็ดำเนินไปเหมือนๆกับทุกๆวัน
เขารู้สึกเบื่อกับวิชาเรียนทั้งคณิตศาสตร์ สังคมศึกษา ภาษาไทย
แต่มีคำถามหนึ่งในคาบวิทยาศาสตร์ที่คุณครูได้ทิ้งไว้ให้คิด ‘เวทมนต์มีจริงไหม’
คำถามนี้ทำให้ทะเลพยายามที่จะหาคำตอบ เลิกเรียนแล้วทะเลก็เดินไปเรียนพิเศษต่อ
ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้อยากจะเรียนสักเท่าไหร่
แต่ที่ต้องเรียนเป็นเพราะเพื่อนคนอื่นๆเรียนกันหมด
ทำให้เป็นค่านิยมว่าต้องเรียนพิเศษ
ระหว่างนั่งรถกลับบ้านคำถามที่ว่า ‘เวทมนต์มีจริงไหม’ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
“แม่ฮะ
แม่ว่าเวทมนต์มีอยู่จริงไหมฮะ” ทะเลถาม
“ไม่รู้สิ
แม่ไม่เคยเห็น แต่เคยได้ยินเรื่องเล่านะ สาวน้อยในตะเกียงแก้วอะไรทำนองนั้น” แม่หัวเราะ
“ผมเองก็ไม่เคยเห็น
มันคงไม่มีอยู่จริงหรอกเนอะแม่” เขาตอบแม่
และบอกตัวเองไปด้วย
ถึงบ้านแล้วทะเลรีบอาบน้ำ
แล้วนั่งทำการบ้านกองใหญ่ ระหว่างทำการบ้านใจเขาไม่ได้มีสมาธิอยู่กับงานสักเท่าไร
ใจเขายังคงคิดถึงเรื่องเวทมนต์อยู่ ถ้าโลกนี้มีเวทมนต์ก็ดีสิ
เขาจะได้ไม่ไปโรงเรียนสาย ไม่ต้องทำอะไรเหนื่อยๆ จะได้เรียนอะไรสนุกๆ แต่...
เวทมนต์ไม่มีจริงนิ เขาบอกตัวเองและกลับไปทำการบ้านกองโตให้เสร็จ
ได้เวลานอนแล้ว
ทะเลเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเตรียมชุดนักเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้
ทันทีที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้า มีแสงจ้าออกมาและรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปหมุนติ้วราวกับอยู่ในถังซักผ้า
“เฮ้
นายตื่นได้แล้ว”
“นายๆ”
“นายได้ยินไหม”
“เขายังหายใจอยู่นะ
น่าจะยังไม่ตาย”
เขาค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความมึนงง
เขาพบกับบรรยากาศรอบๆที่เปลี่ยนไป ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนพื้น
มีเด็กชายสองคนซึ่งน่าจะเป็นที่มาของเสียงปลุกเขา
“เขาตื่นแล้วนี่”
“หวัดดี
เป็นไงนายถึงมานอนอยู่ตรงนี้ละ” เด็กผู้ชายผมดำขลับ ตาโต
สวมแว่นทักทาย
“ฉันว่าพื้นนี่ไม่ได้น่านอนสักเท่าไหร่นะ”
เด็กผู้ชายผมแดง หน้าตกกระและจมูกยาว เสริม
“นี่ฉันอยู่ที่ไหน”
ทะเลถาม
“ฮอกวอตส์ ไง”
เด็กชายทั้งสองตอบพร้อมกัน
____________________________________________________
ชนัญชิดา รัตนธน ม.5 ห้อง655
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น