เสียงฝนกระทบกับหลังคาดังเปาะแปะตัดกับเสียงสนทนาของผู้คนในร้านกาแฟใจกลางกรุงลอนดอน
ชายหนุ่มจิบกาแฟลาเต้ในถ้วยเซรามิคช้าๆพลางมองก้อนเมฆที่จับตัวกันเป็นก้อนสีหม่นคล้ายควันบุหรี่
ก่อนที่จะก้มลงดูนาฬิกาที่จอโน้ตบุ๊คซึ่งแสดงเวลาสิบสี่นาฬิกาสิบห้านาที
‘คุณมีความทรงจำอะไรในวันที่ฝนตกบ้าง’ ภาคถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากพิมพ์หัวข้อบทความเรื่องใหม่ลงในโน้ตบุ๊ค
หัวข้อนี้นับว่ายากสำหรับนักเขียนมือใหม่เช่นเขา เนื่องจากผู้อ่านแต่ละคนมักจะมีประสบการณ์แตกต่างกันออกไป
การที่จะเขียนให้ผู้อ่านมีอารมณ์ความรู้สึกร่วมกับบทความจึงเป็นเรื่องยาก
จะว่าไปแล้วเขาเองก็มีความทรงจำในวันที่ฝนตกเหมือนกัน ภาคหลับตาลงพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวเมื่อเดือนก่อนซึ่งเป็นวันเกิดอายุครบยี่สิบสี่ปีของเขา
วันนั้นเป็นหมือนกับวันเกิดของเขาในทุกๆปีที่เขาจะออกไปกินเลี้ยงกับกลุ่มเพื่อน
แต่ปีนี้แตกต่างจากปีอื่นคือท้องฟ้าที่ดูสดใส จู่ๆฝนก็ตกลงมา และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขารู้จักเพื่อนใหม่คนหนึ่ง
เพื่อนใหม่คนนี้เป็นเพื่อนของวัฒน์ ซึ่งเป็นเพื่อนนักเรียนทุนรุ่นดียวกันกับภาค
วัฒน์ได้แนะนำเพื่อนให้ภาครู้จักโดยบอกว่าเขาจะพาภาคไปส่งถึงหอพัก
ในตอนแรกภาคก็คิดจะปฏิเสธด้วยความเกรงใจ แต่เมื่อภาคสบสายตาคู่นั้น เขากลับรู้สึกได้ว่าเขาสามารถพึ่งพาเพื่อนคนนี้ได้อย่างอธิบายไม่ถูก
หากเทียบกับเพื่อนคนอื่นๆที่ภาครู้จัก เขาจัดได้ว่าเงียบขรึมและค่อนข้างเฉยชากว่าหลายๆคน
แต่ถึงกระนั้นภาคก็รับรู้ได้ว่าเพื่อนคนนี้ดูแลเอาใจใส่เขามาก
เขารู้สึกว่าระหว่างทางที่เดินกลับหอพัก เขาแทบไม่ถูกฝนเลย
มีแต่เพื่อนคนนี้ที่คอยเอาตัวเองมาบังรับหยาดน้ำฝน...
“ว่าไง
ภาค ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งเดือน เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มต่ำปลุกให้ภาคตื่นจากภวังค์
เบื้องหน้าของเขาคือวัฒน์ซึ่งนั่งยิ้มอย่างอามณ์ดีที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ก็เรื่อยๆอย่างนี้แหละ
แล้ววัฒน์ล่ะ”
“ช่วงนี้งานมีปัญหานิดหน่อยก็เลยยุ่งๆ ขอโทษที่ให้มาหาถึงแถวนี้นะ
ทั้งๆที่ไกลจากหอแท้ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราสิที่ควรจะขอโทษที่ยืมร่มไปวันนั้น”
ภาคตอบก่อนจะส่งร่มสีเหลืองอ่อนให้วัฒน์ “เราคืน...”
แต่ไม่ทันที่ภาคจะพูดจบ
ฝนที่แต่เดิมใกล้จะหยุดตกก็กลับกลายเป็นฝนห่าใหญ่ที่เทลงมา วัฒน์อมยิ้มขบขันก่อนจะถามภาคอย่างรู้ทันว่า
“แล้วนี่ภาคมีร่มอีกคันไว้กลับหอเหรอ”
ภาคยิ้มเจื่อนๆแทนคำตอบ
“ไม่เป็นไร
ภาคยืมต่ออีกก็ได้ ที่ทำงานเรายังมีอีกคัน” วัฒน์เอ่ยอย่างใจกว้างพร้อมยื่นร่มให้
ชายหนุ่มยิ้มขอบคุณพร้อมมองไปที่ร่ม
เขารู้สึกอบอุ่นใจและคุ้นเคยเช่นเดียวกับที่มองเพื่อนใหม่ในวันนั้น...เพื่อนที่คอยรองรับละอองหยาดน้ำฝนแต่เพียงผู้เดียว...ร่มในวันนั้น
_____________________________________________________
ณัฐวรา ลีละวัฒน์วัฒนา ม.6 ห้อง 125 ศิลป์-ญี่ปุ่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น